اتل متل کبوتری

این شعر درباره کبوتر پَرپَری است. او گرسنه است و باید به دنبال دانه برود. کبوتر می‏‌داند که پنجره‌ها با پرنده‌ها دوست هستند و به آن‎ها دانه می‎دهند. برای همین پشت پنجره می‎نشیند، سلام می‎کند و دانه می‎خواهد؛ اما پنجره می‎گوید کسی در خانه نیست تا برایش دانه بریزد. کبوتر به طرف مزرعه می‎رود، جایی که مترسکِ خسته نشسته است. کبوتر می‌‏داند که مترسک مهربان است و چند دانه را از او دریغ نمی‎کند. مترسک به او اجازه می‎دهد تا خود را سیر کند و از کبوتر می‏‌خواهد باز هم به او سربزند؛ چون مترسک همیشه تنهاست.