شهیدان

کتاب حاضر خرده روایت‌هایی حقیقی است از انسانی که مثل همۀ آدم‌ها به‌دنیا آمد و زندگی کرد اما راه شهادت را برگزید و رستگار شد. این کتاب روایت جوانِ مدافع حرم به نام «ابراهیم اسمی» است که روزگاری در یکی از مهم‌ترین محورهای عملیاتی سوریه، فرمانده می‌شود و اقدامات کم‌نظیری انجام می‌دهد. سرانجام پس از عملیات البوکمال، بر اثر شدت جراحات به درجۀ رفیع شهادت نائل می‌شود. در انتهای کتاب هم تصاویری از کودکی تا شهادت این شهید بزرگوار قرار گرفته است.

این داستان زندگی شهید مدافع حرم، مرتضی عبدالهی را روایت می‌کند. این شهید گرامی متولد دهه شصت بود و عاشق دوران جنگ، کتاب حاضر از زبان همسر شهید بازگو شده و ماجرای آشنایی ایشان با شهید، ازدواج و بعد رهسپار شدن مرتضی به سوریه را عنوان کرده است. نویسنده خوانندگان را با دلیری‌ها و رشادت‌های این شهید مدافع حرم بیشتر آشنا می‌سازد.
در قسمتی از کتاب می‌خوانیم: «با همان چشم‌های اشک‌بار به مرتضی گفتم: نو خیلی با معرفت بودی همه رو سپردی پس من چی؟ » لبخند آرامی زد و گفت: نگران نباش، خودم هواتو دارم...»

این کتاب، دوبیتی‌هایی درباره خدا، شهدا و سنگرهای جنگ است و سعی دارد تا حال و هوای دفاع مقدس را به مخاطب خود منتقل کند. شاعر از حسرت خود برای نرسیدن به شهادت و یاد دوستان سفرکرده‌اش و حق آن‌ها بر گردن دیگران می‌گوید. او می‌خواهد با این دوبیتی‌ها مقام شهید و شهادت را در اوج کمال، به خواننده برساند.
«همیشه خاک پای همسفرهاست/ سرش بر شانه خونین جگرهاست/ به دنبال دلم دیگر نگردید/ دلم از ایل مفقودالاثرهاست»

این کتاب زندگی شهید حسین همدانی را که از زمان انقلاب تا اواسط دهه 90 در سپاه پاسداران مشغولیت داشت، بازگو کرده است. این شهید در هنگام جنگ تحمیلی با شجاعت عملیات‌ها را فرماندهی می‌کرد. در دهه هفتاد و هشتاد از اعضای ارشد سپاه بود. کتاب حاضر ماجرای زندگی شهید همدانی را از زمان تولد و کودکی ایشان تا روز شهادت در شهر حلب روایت کرده است.

این داستان درباره شهیدی است که کشتی‌گیر بود و پیش از آغاز جنگ به دست تجزیه‌طلبان خوزستان شهید شد. این شهید والامقام که مشغول نابودی فتنه جدایی‌خواهان بود، در تیرماه سال 1358 در خودروی خود مورد سوقصد قرار گرفت و همراه با دو نفر از هم‌رزمانش به شهادت رسید.

شهید عباس دانشگر یکی از مدافعان حرم و عاشقان راه ایثار و شهادت بود. جانِ آگاه و روح بیدارش او را به مسیر مجاهدت کشاند. سرانجام وقتی فقط بیست وسه سال داشت، شهد شیرین شهادت را چشید. کتاب حاضر متن‌های کوتاه و بلندی است از افرادی که به نحوی با توسل به این شهید راه و مسیر زندگی‌شان تغییر کرده است. بسیاری از دوستان، همکاران و خویشاوندان به برکت توسل به این شهید زنگار از دلشان پاک کرده‌اند و متحول شده‌اند. این کتاب دارای شش بخش است. در انتها نیز مستنداتی از شهید بزرگوار قرار داده شده است.

این داستان درباره دختری به نام حنا است که می‌خواهد همراه با پدرش به کمک مردم سیل‌زده خوزستان برود. او یک سبد سیب همراه خود آورد و بین کودکان شهرِ سیل‌زده پخش کرد. زمانی‌که تنها یک سیب در سبد مانده بود چشم حنا و پدرش به مردی مهربان و بلندبالا افتاد که مردم دور او حلقه زده بودند و همگی شاد و هیجان‌زده بودند. پدر با خنده جلو رفت و رو به حنا گفت: «آن مرد حاج قاسم سلیمانی است»، حنا به سمت حاج قاسم رفت...

این داستان کوتاه و کودکانه درباره تأثیر کوشش و پشتکار بر قهرمان شدن است. ماجرا از جایی آغاز می‌َشود که دختر کوچولوی این قصه می‌خواهد مثل حاج‌قاسم قهرمان شود، اما حس می‌کند که ضعیف و ناتوان است. پدربزرگ دخترک به او ماجرای تشکیل مروارید میان صدف را توضیح می‌دهد و به او می‌گوید که مروارید با صبر و تلاشی که در میان صدف کرده، توانسته ارزشمند و گران‌بها شود، همچون حاج قاسم که بعد از سال‌ها تلاش به جایگاه خود رسیده است. این کتاب قصد دارد کودکان را با نقش صبر و پشتکار در رسیدن به آرزوها آشنا سازد تا از تلاش‌کردن ناامید نشوند.

این داستان کودکانه از زبان دخترکی به نام زینب روایت می‌شود که در شهر آمرلی عراق زندگی می‌کرد و شاهد فجایعی همچون آزار و اذیت مردم، نبود آب و غذا، وحشت و... بود که شهید حاج قاسم سلیمانی‌ با رشادت و شجاعت خود و فداکاری‌ها و دلیری‌های یاوران‌شان توانست مردم بی‌گناه شهر آمرلی را از حمله داعش نجات دهد و محاصره سه ماهه شهر را بشکند.

زینب خانم دختر نوجوان دهه 60، با همان طراوت و شادی که رنگ نجابت دارد.
دختری که آرزوها و رؤیاهایش با همه فرق دارد
دختری که کشورش و دینش برایش اهمیت دارد
کتاب زینب خانم روایت‌هایی واقعی از زندگی دختری است که در اوایل انقلاب شهید شد؛ شهیده زینب کمایی را در این کتاب به عنوان قهرمان سرزمینمان و قهرمان زندگی خودتان نگاه کنید. کسی که می‌تواند مثل یک دوست مسیر زیستن شما را عوض کند.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
«میترا با نان و شیر و خرما افطار کرد و گفت: افطار امام علی چیزی بیشتر از نون و نمک نبود. میترا خیلی جدی و محکم صحبت میکرد بعد از افطار به تک تک اعضای خانواده رو کرد و گفت از امشب به بعد اسم من زینبه از این به بعد به من میترا نگید مادرش با خوشحالی صورت زینب را بوسید و بقیه اعضای خانواده هم به او تبریک گفتند.»