لیلی آذر

این کتاب مجموعه‎ای از چهل و یک غزل است. شاعر از کودکی خود یاد می‌‏کند و از شعر باران و معتقد است که حتی در چهل‌ سالگی هم باید گاهی بچگی کرد و شعر باران را خواند. در شعر دیگری از درد و رنج چهل ساله‌اش شکایت می‎کند و در شعر بعدی پند می‎دهد که تا انسان زنده هست، باید عاشق باشد؛ چراکه روزی گِل کاسه‌گری خواهد شد، کاسه‎ای که شاید در دست طفلی برای گدایی باشد یا در خانه‌ای، جایی برای نبات و چای و هل. در شعر دیگری می‎گوید....