مهارت‌های ارتباطی

ما نخستین پدرها و مادرهایی هستیم که فرزندانمان تا این حد درگیر رسانه‌ها شده‌اند. هیچ نقشه راهنمای قدیمی در صندوقچه تجربیّات پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها برای این شرایط جدید وجود ندارد…
باید بپذیریم که به زمانه‌ای نو قدم گذاشته‌ایم و ناگزیریم برای تربیت در عصر رسانه‌ها یا راهی بیابیم یا راهی بسازیم. راهی که فرزندانمان با‌ حرکت‌ در ‌آن بیاموزند‌ که‌ محصولات‌ و محتواهای‌ رسانه‌ای‌ را‌ آگاهانه‌ انتخاب‌ کنند‌ و ‌مسئولانه به کار ببرند. نام این راه تازه «تربیت رسانه‌ای» است.
در این مسیر باید بخوانیم؛ ببینیم؛ فکر کنیم؛ حرف بزنیم و تجربه‌ها را با هم یکی کنیم. راه دیگری نیست. «فرزندان امروز»، به «والدین به‌روز» نیاز دارند.

مجموعه‌ی «رفتارهای خوب»، با محوریت قرار دادن آموزش مهارت‌های زندگی، سرآغازی برای گفت‌وگو با کودکان درباره‌ی رفتارهای‌شان (چه فردی و چه اجتماعی) است. این مجموعه در فضای جنگل خلق شده و شخصیت‌های داستان حیواناتی هستند که اغلبِ خصوصیات‌شان در کودکان دیده می‌شود. در داستان «لاما دیگر کسی را مسخره نمی‌کند»، لاما دیگران رامسخره می‌کند برای همین حیوانات دوستش ندارند و با او بازی نمی‌کنند. تا اینکه تصمیم می‌گیرد برای ارتباط بهتر با دوستانش دیگر کسی را مسخره نکند و با دوستانش مهربان باشد و به آن‌ها کمک کند.

کتاب «کاش مورچه بودم» تلاش بر آموزش مسئولیت‌پذیری، اهمیت و مزایای کار کردن به کودکان را دارد. این کتاب پنجره‌ای جدید به مفهوم کار و مسئولیت برای کودکان می‌گشاید. داستان لیلا، قصه زندگی دختری است که آرزو می‌کرد «کاش مورچه بودم». نویسنده سعی دارد کودک را به فهم جدیدی از لذت کار کردن و ارزشمندی مسئولیت پذیرفتن برساند.

ماتیلدا و پدرش خیلی با هم فرق دارند‌. سریع و آهسته، مرتب و شلخته، خیلی ساکت و زیادی شلوغ و پرسروصدا. آن‌ها برای پیدا کردن گنج به یک سفر دریایی می‌روند که ماجراهایی در راه برایشان اتفاق می‌افتد آن‌ها وارد ماجراجویی هیجان‌انگیزی می‌شوند، اما پدر مُدام شیطنت می‌کند و حواسش پرت می‌شود. ماتیلدا هم بداخلاق و بداخلاق‌تر می‌شود. به نظر شما آن‌ها بالاخره راه جزیره‌ی گنج را پیدا می‌کنند؟

کتاب «میرون راست گفتن هم بلد است» از مجموعه کتاب‌های کودک و مهارت‌های ارتباطی است که به کودکان ارزش صداقت و راست‌گویی را آموزش می‌دهد. این کتاب با زبانی ساده داستانی را درباره میرون و تمایلش به خوردن آب‌نبات‌های بیشتر از تعداد مجاز روایت می‌کند. داستان نشان می‌دهد که چگونه صداقت حتی در موقعیت‌های کوچک می‌تواند به نتایج مثبتی منجر شود. میرون عاشق آب‌نبات چوبی است و وقتی همسایه ظرفی پر از آب‌نبات‌های خوشمزه و رنگارنگ به او و مادرش می‌دهد، دلش می‌خواهد بیشتر از یک عدد در روز بخورد. مادرش به او اجازه می‌دهد روزی یکی بخورد، اما میرون یواشکی به سراغ آب‌نبات‌ها می‌رود. این عمل او باعث اتفاقات جالبی می‌شود که در نهایت به او یاد می‌دهد که راست‌گویی و صداقت چقدر مهم است.

«بابا»، یک کلمه دو بخشی و یک دنیا معنا...غروری که لمسش می‌کنیم، ترس از لغزش و اشتباه، عطوفتی که شایسته‌ی افشاست، عشقی که لحظه‌به‌لحظه در می‌یابیم. چقدر بابای گوناگون در تمام دنیا وجود دارند اما همه‌ی آن‌ها تنهاوتنها یک چیزی از ته‌دل می‌خواهند؛ که فرزندشان شادترین کودک جهان باشد. این کتاب با زبان تصویر در خصوص پدری‌کردن همه‌ دنیا سخن می‌گوید.

«مامان»، یکی از اولین کلمه‌های جهان. واژه‌ای یکتا که نام میلیاردها زن است. کلمه‌ای برای ابراز عشق، مهربانی، پیوند، گاهی هم دلتنگی. به اندازه‌ی همه‌ی بچه‌های دنیا مامان وجود دارد. با این همه، ‌چه این سوی اقیانوس، چه آن طرف قاره‌ای دور، وقتی مامان‌ها کودک‌شان را در آغوش می‌کشند، همه شبیه هم می‌شوند. این کتاب با زبان تصویر در خصوص مادرانگی همه‌ دنیا سخن می‌گوید.

خانه‌ی ماهر و لینا کنار دریا است و یک روز یک گردباد به رنگ زرد و قرمز وارد خانه‌ی آن‌ها می‌شود. این گردباد، معمولی نبود و داخل گردباد خرچنگ‌ها و مرغ‌های دریایی بودند که با هم دعوا می‌کردند و هر کدام می‌خواستند رنگ دریا را به رنگ خودشان یعنی قرمز و زرد دربیاورند. مرغ‌های دریایی با عصبانیت بال‌هایشان را به‌هم می‌زدند و خرچنگ‌ها چنگال‌هایشان را باز و بسته می‌کردند و چق‌چق‌کنان خط و نشان می‌کشیدند. هر دو گروه سطل‌ها را برداشتند و شروع کردند به پاشیدن رنگ زرد و قرمز به طرف یکدیگر. لینا و ماهر وارد دعوای آن‌ها می‌شوند تا اختلاف را حل کنند. صورت ماهر تبدیل شد به یک گوجه‌فرنگی قرمز و گیسوی بافته‌ی لینا هم شبیه یک موز زرد شد.

سینی و صنوبر داستانی درباره‌ی دوستی و محبت است. مارمولک تنهای قصه ما، نه دوستی دارد و نه دلش می‌خواهد دوستی داشته باشد و حتی از دیدن دوستی دیگران ناراحت می‌شود. مارمولک به‌دنبال راهی برای به‌هم زدن دوستی بچه‌های همسایه نقشه‌ای شوم کشیده است و برای اجرایش لحظه شماری می‌کند. قهرمان داستان حیوانی است که دوستی ندارد و از دوستی دیگران نیز رنج می برد لذا تلاش می‌کند تا دوستی‌ها را به جدایی مبدل کند ولی در نهایت قوت عشق و دوستی بر حس او غلبه می‌کند و او را در آغوش خود می‌کشاند.

کتاب «آرزوی بزرگ قاصدک» داستانی تخیلی برای کودکان است که به‌همراه تصویرگری زیبا قصد دارد خیال‌پردازی را در کودکان پرورش دهد. در کتاب می‌خوانیم: «با شنیدنِ صدای پیپ‌پیپ، چشم‌های شایرایا مثل دو چراغ پرنور شروع کردند به نورافشانی: «وقتی دو قلب پلپ‌پلپ و پیپ‌پیپ صدا می‌دهند، یعنی دوست دارند با هم حرف بزنند.» «قاص‌قاصی، این یک نشانه است.» قاص‌قاصی با تعجب پرسید: «نشانه؟ » شایرایا گفت: «این نشانه‌ی دوستی است.»»