روش انتقادی

کتاب حاضر در تلاش است تا کار واقعی معلم‌ها را در عمل و دگرگونی‌های برنامه درسی را موردتوجه قرار دهد و نمونه‌ای باشد که تناقض‌ها و فضاها را برای کنش‌های احتمالی بررسی می‌کند. در این کتاب نه تنها ضرورت سیاسی، بلکه ضرورت معرفت‌شناسانه نیز در تحلیل انتقادی برنامه‌های درسی و آموزشی به کار گرفته شده است.
نویسنده در پی پاسخ‌دادن به یک پرسش است:«آیا مدرسه جسارت ساختن یک نظم اجتماعی را دارد؟ »

این کتاب قصد دارد به بازاندیشی و بازخوانی انتقادی «آموزش و پرورش» بپردازد و میزان اثربخشی آموزش مدرسه‌ای را با نگاهی انتقادی واکاوی کند. نویسنده می‌خواهد به فعالان حوزه آموزش و پرورش، کنش‌گران نظام آموزشی و جامعه‌شناس‌ها کمک کند تا وضعیت نظام آموزشی و مدرسه‌ها را درست و دقیق تحلیل کنند و برای مشکلات موجود راه‌حلی بجویند.
کتاب پیش‌رو فصل‌های گوناگونی دارد که نام برخی از آن‌ها عبارت‌اند از: مرگ مدرسه یا سوژه مرگ؛ مسئله معلمی؛ بحران بی‌سوادی در ایران؛ چرا باید باسواد شویم؟ ؛ سواد انتقادی.

اندیشیدن به طور انتقادی مهارتی است که خود به خود ایجاد نمی‌شود، اما می‌توان آن را آموخت و پرورش داد. کتاب پیش رو در هشت فصل گام‌ها و مراحل اندیشیدن انتقادی را از ساده به مشکل آورده‌است. نخستین گام در این راه آموختن «روش‌های شناسایی و یادآوری» است. گام بعدی «مشاهدۀ دقیق و تشخیص تفاوت‌ها»ست. پس از آن «مسیر‌یابی و طبقه‌بندی» اهمیت می‌یابد. در مراحل بعدی «توالی و پیش‌بینی کردن» و «استنباط و نتیجه‌گیری کردن» مطرح می‌شوند. «ارزیابی‌کردن»، «تجزیه‌ و تحلیل» و «ترکیب‌کردن» نیز آخرین گام‌های آموزش در اندیشیدن انتقادی به شمار می‌روند.