داستان

این کتاب قصۀ پسر نوجوانی به‌نام «حبیب» است که در روستای بلوطک زندگی می‌کند. در این روستا، خان را روباه خطاب می‌کنند؛ اما اگر آدم‌هایش این کلمه را بشنوند، مردم را فلک می‌کنند. حبیب و دوستش و تصمیم می‌گیرند خانۀ خان را آتش بزنند؛ اما در این میان حبیب خواسته و ناخواسته درگیر ماجراهایی هیجان‌انگیز و خطرناکی می‌شود.

این داستان در قالبی کلاسیک و در فضایی واقعگرایانه نوشته شده‌ است و بیشتر حالتی نوستالژیک و بازگشت به گذشته دارد. نویسنده بیشتر از هرچیز سعی دارد فرهنگ، شرایط جفرافیایی و جنس زندگی مردم قصر شیرین را به مخاطب معرفی کند. قهرمان داستان، «مصطفی» با «عبدالله» دوستان صمیمی هستند. مثل دو برادر که هیچ‌چیز و هیچ‌کس نمی‌تواند آن‌ها را از هم جدا کند؛ حتی اگر قلدر محل، «چنگیز‌شکمی» باشد که وقت و بی‌وقت سروکله‌اش پیدا می‌شود و دردسر درست می‌کند.

دختری عرب به نام «زینا» و پسری اروپایی به نام «جوزف» که هردو داعشی هستند، برای عملیاتی انتحاری به مسیر پیاده‌روی اربعین آورده می‌شوند. آن‌ها طبق آموزه‌های دینی داعش، یاد گرفته‌اند که خشن و تندخو باشند و با هیچ‌کس مدارا نکنند و محبتی نشان ندهند. آن‌ها معتقدند برای گسترش عقاید خود، می‌توانند به هرکار ناجوانمردانه‌ای دست بزنند؛ اما در مسیر پیاده‌روی چیزهایی می‌بینند که برخلاف عقایدشان است و... .

کتاب حاضر بخشی از خاطرات دوران مبارزه و حبس «سیدحسین وزیری یزدی» است که در قالب داستان نوشته شده است. او در 1328 در شهر قم به دنیا آمد؛ اما اصالتاً یزدی بود و از سال 1358 فعالیت‌های آموزشی خود را به عنوان مربی پرورشی آموزش و پرورش آغاز کرد و پس از آن مسئولیت‌هایی، مانند معاون اداره‌ کل آموزش ضمن خدمت آموزش و پرورش، قائم‌مقامی وزیر در سازمان پیشاهنگی با حکم شهید باهنر و... را بر عهده داشت.

این کتاب بخشی از اوراق خاطرات دکتر «جعفر حسین چی قره‌آجاج» است که از بازداشتگاه کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک و شهربانی بیرون کشیده شده است و حاوی مستندی داستانی از مبارزات او در دوران حکومت پهلوی است.

این کتاب مستندی داستانی از مبارزات «مهدی قدس محلاتی» است، در دوران حکومت پهلوی. او از پانزده سالگی مبارزاتش را شروع ‌کرد و از آن موقع طعم مشت و لگد ماموران کلانتری شهرشان را ‌چشید. پس از انقلاب اسلامی نیز مسئولیت‌های سیاسی و اجتماعی فراوانی را عهده‌دار شد. او بعد از 50 سال خدمت، بر اثر ایست قلبی در چهارم بهمن سال 1400 گذشت.

«علی‌محمد ختنی‌فر» قبل از انقلاب توسط کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک و شهربانی دستگیر و زندانی شد. این کتاب براساس بخشی از خاطرات او نوشته شده است. در قسمتی از کتاب آمده است: «حسینی این‌بار هم بدون توقف می‌زد؛ ولی دیگر فحش نمی‌داد. ضرباتی که روی پاهای زخمی‌ام می‌خورد، دردناک و غیرقابل تحمل بود. خیلی تشنه بودم و به‌سختی نفس می‌کشیدم».

این کتاب اولین جلد از مجموعه «قصه قو»، حاوی دَه داستان‌ کوتاه برای نوجوانان است که در ژانرها و موضوعات مختلف نوشته شده است. داستان «پسری با چشم‌های آبی براق» به نوعی، مقایسه‌ آرزوهای انسان در زمان کودکی، نوجوانی و بزرگ‌سالی است و اشاره به پاکی و بی‌آلایشی رویاها و تصورات انسان دارد که هر چه به‌سمت بزرگ‌سالی می‌رود، ممکن است بیشتر در معرض آلودگی‌ها قرار بگیرد و از صداقت دور شود.

وقتی که «موش‌‌موشی» می‌خواست از انبار دکان «مش‌باقر» چند دانه گندم برای زن و بچه‌‌اش ببرد، ناگهان مش‌‌باقر سر ‌‌رسید، دمپایی‌‌اش را در‌‌آورد و سعی ‌‌کرد به موش‌‌موشی بزند؛ اما موش‌‌موشی مرتب جاخالی داد تا اینکه بالاخره دمپایی به وسط کمر موش‌‌موشی ‌خورد و یک‌دفعه، واوِ موش‌‌موشی از زیر شکمش د‌‌ررفت و ‌‌خورد به وسط پای مش‌‌باقر. به همین سادگی، مش‌‌باقر تبدیل ‌شد به «موش‌‌باقر» و موش‌‌موشی تبدیل ‌شد به مش‌‌موشی.

این کتاب مشتمل بر داستان‌های کوتاه با عنوان‌های «خون برای نقطه‌ها و الماس لب‌پریده»، «شیشه سوم»، «سه تا نوار سفید موازی»، و... است. این داستان‌ها به خواننده نوجوان کمک می‌کند که وارد دنیای تازه‌ای شود و تجربه‌های جدیدی را کسب کند. در هر داستان یک کودک یا نوجوان، راوی و مرکز داستان است. داستان این کتاب، داستانی از وقایع انقلاب اسلامی است. پسری که دوست دارد به راهپیمایی برود و پدرش مخالف است. پسر با ترفندهای بسیار می‌تواند در یکی از راهپیمایی‌ها شرکت کنند و در آنجا کسی را ببیند که حتی فکرش را هم نمی‌کرد در راهپیمایی شرکت کند و... .
شخصیت اصلی داستان یک نوجوان است در حقیقت خود نویسنده است که در اواخرسلطنت محمد رضا شاه دوران متوسطه‌ی دوم را می گذرانده از بچه های انقلاب است همه‌ی آن شرایط را خودش تجربه کرده وبه خوبی کل تاریخ تحول حکومت از شاهنشاهی به جمهوری اسلامی را دیده. نویسنده سعی کرده چیزی را از قلم نیندازد .کسی که این قصه را با حوصله بخواند جواب خیلی از سوالهایش را می گیرد وماجرا ها مثل یک فیلم با ذکر جزییات برایش نمایش داده می شود .در واقع تاریخ در قالب داستان آنهم کاملا واقعی بدون هیچ اغراقی برایش توضیح داده شده. شخصیت پردازی خوب وفضاسازی ها ی عالی به دلیل اینکه نویسنده خودش همه‌ی آنها رازندگی کرده کاملا روشن وبی تعصب وبدون قضاوت کردن مخاطب را با خودش همراه می کند.