باران در خودم می‌بارد

کتاب حاضر مجموعه‌ای از اشعار در قالب شعر نو است. شاعر شعرها را به پدرش که از دنیا رفته است، تقدیم می‌کند. او دست‌های باد را پُر از یادگار پدر می‌بیند، بادی که بی‌درنگ می‌رود و یاد پدر را با خود می‌برد. شاعر غروب پنج‌شنبه‌ای را به تصویر می‎کشد که با دیسی پُر از سیب بر مزار پدر حاضر شده است و گویی با او قرار دارد؛ اما خبری از پدر نیست، مگر نامش بر سنگ و غم سنگین شاعر که عمیق‌تر می‎‌شود. شاعر پدرش را در پیراهنی از کلمات تصور می‌کند، روی اعلامیه‌هایی که در گوش دیوارها پچ‌پچ می‌کنند که دست پدر از دنیا کوتاه شده است... .