ادبیات داستانی

کارگاه پنگوئن کلاهی خوشگل داشت. داخل کیفش همیشه چندتا ساندویچ ماهی‌لقمه‌ای بود. او واقعاً کارآگاه خفنی بود. آن‌‌ها با ماجراجویی‌هایی راهی عملیات خطرناکی می‌شوند. ادیت را دزدیده‌اند. او بهترین دوست کارآگاه پنگوئن است. کارآگاه پنگوئن و دستیارش به هر دری می‌زنند تا پیدایش کنند. آن‌ها تروفرز به مقبره‌ای مرموز در دل صحرا می‌رسند. تبکارهای هفت‌خط هم مثل موروملخ ریخته‌اند آنجا. آن‌ها توی مقبره‌ی مرموز دنبال چه چیزی می‌گردند؟ راز مومیایی عجیب توی تابوت چیست؟ انگشتر خورشید چه ربطی به فرعون مصر دارد؟

دیمیتری به همه‌ی دوستانش در مهدکودک، مردمِ توی خیابان، حتی مورچه‌های توی حیاط، می‌گوید: «دوستت دارم.» اما هیچ‌کس جوابش را نمی‌دهد. دیمیتری نگران است که نکند کسی او را دوست نداشته باشد... تا اینکه متوجه می‌شود، آدم‌ها هر کدام یک‌جور احساساتشان را نشان می‌دهند و راه‌های زیادی برای ابزار عشق و محبت وجود دارد.

همه ما نگرانی‌ها، ترس‌ها و تردیدهایی داریم. اما چیزی به نام حق انتخاب هم وجود دارد؛ ‌ یعنی می‌توانیم این ترس‌ها، نگرانی‌ها و تردیدها را با خودمان حمل یا رهایشان کنیم. قطعاً رهاکردن این مسائل خیلی بیشتر از حمل آن‌ها به نفع ماست. کودکان و نوجوانان هم باید بدانند که رهاسازی این ترس‌ها، تردیدها و نگرانی‌ها چه فایده و اثری دارد. برای همین نویسنده با زبانی ساده از رهاسازی این ترس‌ها، تردیدها و نگرانی‌ها حرف زده و تصویر کتاب هم به درک بهتر حرف‌های نویسنده کمک می‌کنند.

میمون کوچولو عاشق زندگی توی جنگل بود. آنجا کارهای خیلی زیادی برای انجام دادن و چیزهای زیادی برای دیدن وجود داشت. اما گاهی وقت‌ها... کارها آن‌طور که دلش می‌خواست، پیش نمی‌رفت. او از اینکه نمی‌توانست خیلی کارها را انجام بدهد، حسابی خسته شده بود. برای همین، روزی میمون کوچولو تصمیمی گرفت؛ یک تصمیم خیلی شجاعانه و خیلی‌خیلی بزرگ...

عشق نیرویی است که هیچ وقت ضعیف نمی‌شود. دانه‌ای است که جوانه می‌زند و آنقدر قوی و طولانی و درخشان است که نمی‌شود انکارش کرد. عشق مادر به فرزندانش زلال و بزرگ است مثل اقیانوس، شیرین است مثل یک کیک خوشمزه و نرم است مثل یک پاستیل! این عشق با بزرگ‌ترشدن بچه‌ها رشد می‌کند و قوی‌تر می‌شود. این عشق خالصانه عظیم‌ترین نیرویی است که حد و مرزی ندارد و هیچ‌کس نمی‌تواند آن را از بین ببرد. کتاب با داستان زیبایش عشق مادر و فرزند را به تصویر کشیده است.

پروانه‌ی قصه‌ی ما وقتی با زنبور عسل آشنا می‌شود تصمیم می‌گیرد مثل او و دوستانش گرده‌افشانی انجام بدهد. زبنور عسل هم حسابی پروانه را راهنمایی می‌کند اما پروانه به جای اینکه سعی کند مثل بقیه‌ی پروانه‌ها به گرده‌افشانی کمک کند می‌خواهد مثل زنبورها بشود. زنبور مدام به او می‌گوید تو همان پروانه باشی کافی است! قصه این کتاب با زبانی ساده و تصاویری رنگین، درباره‌ی زنبورها و پروانه‌ها اطلاعات جالبی به ما می‌دهد.

شهاب پسر خوب و مهربانی است. همه او را خیلی دوست دارند.امروز پدر شهاب به او قول داده است که با هم به باغ‌وحش بروند. حالا شهاب با خوشحالی لباس پوشیده و شپلو را هم داخل جیب لباسش گذاشته تا با پدر برای تماشای حیوانات به باغ‌وحش بروند. شهاب به سمت قفس خرگوش‌ها رفت و خوراکی‌هایش را به آن‌ها داد. شپلو که حسابی عصبانی شده بود بالاخره فریاد زد: «بس کن پسر جون! تو چقدر کارهای زشت و بدی انجام می‌دهی!»...

شهاب پسر خوب و مهربانی است. همه او را خیلی دوست دارند. ولی امروز از وقتی از مدرسه برگشته با همه قهر کرده و به اتاقش رفته است. شهاب دلش نمی‌خواهد با کسی حرف بزند. می‌دانید چرا؟ امروز صبح هوا سرد شده بود و کمی هم باران می‌بارید. مامان شهاب، کاپشن سال گذشته‌ی او را از کمد بیرون آورد تا شهاب آن را بپوشد. اما شهاب با دیدن کاپشن، اخم‌هایش را در هم کرد و مادرش با مهربانی به او گفت: «پسر عزیزم! کاپشن تو سالم و تمیز است و از همه مهم‌تر، اندازه‌ی تو است و برایت کوچک نشده است. پس امسال هم می‌توانی از آن استفاده کنی.» اما شهاب قهر کرد و بدون اینکه کاپشن را بپوشد به مدرسه رفت. وقتی هم که از مدرسه برگشت...

توی یک جنگل سرسبز و قشنگ، کنار یک برکه‌ی زیبا، قورباغه‌ای به نام "ماپیت" زندگی می‌کرد. ماپیت عاشق آواز خواندن بود. هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شد تا شب کارش فقط این بود که با صدای بلند آواز بخواند. هر بار که ماپیت شروع به آواز خواندن می‌کرد، همه‌ی حیوانات برکه گوش‌هایشان را می‌گرفتند. اما صدای ماپیت آن قدر بلند بود که هیچ فایده‌ای نداشت. همه‌ی همسایه‌های ماپیت از دستش ناراحت بودند. هر روز از او شکایت می‌کردند؛ اما ماپیت به حرف‌هایشان اهمیتی نمی‌داد. یک روز که همه از دست آوازهای قورباغه‌ی مغرور خسته شده بودند، دور هم جمع شدند و به اتفاق هم به خانه‌ی ماپیت رفتند و به او گفتند: «ما همه از دست آوازهای تو خسته شده‌ایم» ماپیت صدایش را صاف کرد و گفت: «همه‌ی شما به صدای زیبای من حسادت می‌کنید؛ چون نمی‌توانید مثل من آواز بخوانید...»
سپس ادامه داد: «هر کسی که ناراحت است، می‌تواند از اینجا برود!»

توی یک جنگل خیلی دور، زرافه کوچولویی به اسم «لویی» همراه خانواده‌اش زندگی می‌کرد. لویی دوستان زیادی نداشت. او همیشه دلش می‌خواست کنار بقیه‌ی بچه‌ها بتواند توپ بازی کند؛ اما به خاطر گردن درازش نمی‌توانست، برای همین کسی با او بازی نمی‌کرد.
لویی هر روز یواشکی لابه‌لای درخت‌ها قایم می‌شد و از دور و با حسرت، توپ بازی بچه‌ها را تماشا می‌کرد و با خودش می‌گفت: «آخه این گردن دراز من به چه دردی میخورد؟ خوش به‌حال بچه‌ها که می‌توانند بدون داشتن این گردن دراز، راحت بازی کنند... » یک روز فیل کوچولو با یک ضربه‌ی محکم توپ را به طرف درخت‌ها پرتاب کرد. توپ رفت و رفت و رفت تا روی یک درخت بلند لای یک شاخه گیر کرد...