انقلاب اسلامی

صدور انقلاب به معنای گسترش نفوذ اسلام در جهان و کاستن از سلطۀسرمایه‌داران و حکومت‌های فاسد و ستمگر از اهداف همیشگی انقلاب اسلامی بوده است. برای درک درست موضوع، باید در گام نخست با ویژگی‌های انقلاب اسلامی آشنا شد و در وهلۀ بعد، از اهداف و آرمان‌های این انقلاب صحبت‌ کرد. کتاب می‌کوشد با تکیه بر دیدگاه امام خمینی به عنوان معمار انقلاب اسلامی، اهمیت موضوع و چرایی صدور انقلاب را برای خواننده تبیین ‌کند و سپس به شناساندن مبانی، عوامل، شیوه‌ها و ابزارهای صدور انقلاب، چه در بعد داخلی و چه خارجی، بپردازد.

آیندۀ انقلاب اسلامی موضوعی مهم و پیچیده است که تأمل دربارۀ آن، آغاز گفت‌وگوهای عمیق و پردامنه خواهد بود. کتاب حاضر ضمن بررسی موضوع آیندۀ انقلاب اسلامی از زوایای گوناگون، می‌کوشد نگاه‌های گوناگون و گاه متضاد در این عرصه را بدون پیش‌داوری بررسی کند و یک منشور فکری چندبعدی را در اختیار خوانندگان فهیم قراردهد.

برای درک درست چرایی صدور انقلاب اسلامی، در گام نخست باید با ویژگی‌های این انقلاب آشنا شویم و در وهلۀ بعد از اهداف و آرمان‌های آن صحبت کنیم. این اثر می‌خواهد چارچوب مناسبی از نحوۀ مطلوب تعامل انقلاب اسلامی با جهان خارج، به‌ویژه امت اسلامی و نهضت‌ها، ارائه دهد و دیدگاه امام را درمورد صدور انقلاب، به عنوان یکی از مهم‌ترین موضوع‌های پیش روی انقلاب اسلامی و نظام برخاسته از آن در زمینه و رویکردهای روش‌شناختی و معرفت‌شناختی به صورت کلان تببین کند. همچنین، ملاک‌ها و اصول ثابت اندیشۀ ایشان در بارۀ موضوع را بازشناسد.

بررسی دستاوردهای فرهنگی انقلاب اسلامی و مقایسۀ آن با رژیم سابق، کوششی است که این کتاب به خرج می‌دهد. نویسندۀ این اثر اعتقاد دارد شایسته است عملکرد فرهنگی انقلاب و نتایج فرهنگی آن در بوتۀ نقد منصفانه و مشفقانه قرار گیرد. مباحث کتاب عبارت‌اند از: انقلاب، فرهنگ و تحول؛ انقلاب اسلامی و تحولات فرهنگی؛ انقلاب اسلامی و چشم‌انداز آینده.

«حسین طهرانی زمانی» در ۱۳۳۶ در تهران به دنیا آمد. او از دوره نوجوانی ضمن حضور در مساجد، با افکار انقلابیون مسلمان و فضای حاکم بر دوران پهلوی دوم، آشنا و جذب فعالیت‌های فرهنگی شد. در همین راستا، اعلامیه‏‌های حضرت امام (ره) را توزیع و تکثیر می‏‌کرد و سرانجام در ۲۲ آبان ۱۳۵۷ به هنگام پخش اعلامیه دستگیر و در واپسین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی از زندان آزاد شد.

ماجرای این کتاب، به روایت «تقی رفیع‌زاده» (زندانی سیاسی قبل از انقلاب) نوشته شده است. داستان از لحظاتی پیش از ورود حضرت امام (ره) به کشور، از درگیری‌های خیابانی و آتش زدن لاستیک‌ها و... آغاز می‌شود. تقی که همراه مادر بیمارش در خانه‌ای استیجاری متعلق به سرهنگی بازنشسته زندگی می‌کند، به خاطر شکنجه‌هایی که شده است، قادر به تحرک فعال نیست. در ادامه، راوی ضمن یادآوری گذشته، زندگی سخت و رنج‌آورش، فعالیت‌های سیاسی خود، بازداشت از سوی ساواک و شکنجه‌هایی را که دیده است، شرح می‌‏دهد.

ماجرای این کتاب به روایت «حمید حاجی‌عبدالوهاب» (زندانی سیاسی رژیم پهلوی) نوشته شده است. داستان، از شرح ماجراهای دوران سربازی، ظلم نظامیان به مردم در شهرستان‌ها و فعالیت‌های انقلابی راوی در طول سربازی شروع می‌شود. راوی پس از پایان خدمت سربازی، به فعالیت‌هایش ادامه می‌دهد تا اینکه از سوی ساواک بازداشت و تحت شکنجه قرار می‏‌گیرد. او در دادگاه فرمایشی به ده سال حبس محکوم می‌شود؛ اما در سوم آبان ۱۳۵۷ آزاد می‎شود.

«محمد جهان‌بین» در سال ۱۳۲۹ در تهران به دنیا آمد. او با حضوری فعال در مساجد و شرکت در جلسات مذهبی، فعالیتش را علیه رژیم پهلوی آغاز کرد. در سال ۱۳۵۵ درحالی‌که به عنوان تکنسین داروساز در بیمارستان بانک ملی مشغول به کار بود، به جرم اقدام علیه امنیت کشور از سوی ساواک بازداشت شد و پس از تحمل شکنجه‎های فراوان در اواخر سال ۱۳۵۶ آزاد شد. این کتاب بخشی از خاطرات و مبارزات او در آن دوران است.

نویسنده این داستان را از زبان یک شکنجه‌گر ساواک به نام «اصغر ضحّاک» روایت می‌کند. ضحّاک از شکنجه‌گران ساواک در زندان کمیته مشترک ضد خرابکاری، بازجوی نیروهای انقلابی است. او با پیروزی انقلاب و در جریان آزادسازی زندان کمیته به دست نیروهای انقلابی، لباس زندانی‌ها را بر تن می‌کند تا به‌عنوان یک ساواکی شناسایی نشود. او می‌‏تواند خود را از مهلکه نجات دهد و پس از مدتی تصمیم می‌گیرد از نیروهای انقلابی که زمانی زندانی او بوده‌اند و او موفق به اعتراف‌گیری از آن‌ها نشده است، انتقام بگیرد.

کتاب حاضر مستندی داستانی از زندگی و مبارزات «حسین خدادادی» است. او در سال ۱۳۲۴ در «ده‌نو»، از توابع شهرستان نیشابور به دنیا آمد و در کسوت روحانی در هفده شهریور ۱۳۵۴ به جرم تهیه اسلحه برای مبارزان، از سوی ساواک دستگیر و در مدت حدود هشت ماه حبس در «کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک و شهربانی کشور شاهنشاهی»، در نتیجه شکنجه‌های مداوم، معلول و به زندان قصر منتقل شد. وی ابتدا به سی سال حبس محکوم شد؛ اما به علت تأهل و معلولیت جسمی، این مدت به هشت سال تقلیل یافت؛ اما بعد از حدود سه سال، با وقوع انقلاب اسلامی آزاد شد.