داستان‌های عاشقانه

این داستان روایتی عاشقانه است که در الهی‌نامه و تذکرةالاولیای عطار نیشابوری از آن سخن به میان آمده است. در پایان داستان رابعه و بکتاش که حاضر نیستند از این عشق چشم بپوشند، به دست سربازان حارث (برادر رابعه) کشته می‌شوند. این گونه آثار نمونه‌هایی موفق از «عشق در ادبیات کودکان و نوجوانان» در متون کهن ادبیات فارسی است و می‌تواند در آشنا‌سازی نسل جوان با گنجینه ادب فارسی مفید باشد.

این کتاب روایتی عاشقانه بر‌گرفته از منظومه‌ای مربوط به قرن پنجم هجری و سروده فخرالدین اسعد گرگانی است و ماجراهایی سلسله‌وار از عشق ویس و رامین را بیان می‌کند که در نهایت بعد از فراز و نشیب‌های بسیار، با وصال آن‌ها به پایان می‌رسد. این گونه آثار نمونه‌هایی موفق از متون کهن ادبیات فارسی است و می‌تواند در آشنا‌سازی نسل جوان با گنجینه ادب فارسی مفید باشد.

نویسنده با بهره‌مندی از تصاویر رنگی درصدد است تا عاشقانه‌هایی را از منظومه‌های غنایی ادب فارسی از بزرگانی چون نظامی گنجوی، فردوسی و خواجوی کرمانی، در قالب شعر سپید به کودکان ارائه دهد. آشنایی با داستان‌های اساطیری این مرز و بوم و درک صحیح از موضوع عشق از اهداف این کتاب است.

حجم عمده‌ای از میراث ادب فارسی به روایت‌ دلدادگی‌ها و تلاش برای رسیدن به محبوب اختصاص دارد. از میان این آثار، مثنوی معنوی داستان‌های رمزگونه با بن‌مایه عاشقانه در بر دارد و تعالیم خاص عرفانی را در این قالب به مخاطب می‌آموزد. داستان این کتاب برگرفته از حکایت «عاشقی که در وعده‌گاه خواب او را بربود» از مثنوی است و به زبان امروزی بازآفرینی شده است.

روایت عشق از همه سرزمین‌ها از اصلی‌ترین بن‌مایه‌های ادبیات فارسی بوده است. در این کتاب داستان علاقه رابعه بلخی، شاعر پارسی‌گوی سده چهارم هجری به بکتاش که غلام دربار برادرش بود، بازنویسی شده است. زبان اثر ادبی و روان است و هر بخش از این داستان، از زبان یکی از شخصیت‌های این ماجرا بازگو شده است.

داستان‌ یک عشق چه به پایان خوش ختم شود و چه پر از دوری و رنج و مرگ باشد، همیشه رازآلود باقی خواهد ماند. اثر حاضر بر اساس یکی از مثنوی‌های بزمی خواجوی کرمانی بازآفرینی شده است. این داستان شرح دلدادگی شاهزاده‌ای به نام همای به شهدختی به نام همایون است که با زبان ادبی و نثر امروزی نگاشته شده است.

داستان‌های کهن ایرانی که با بن‌مایه دلدادگی نگاشته شده‌اند برای خواننده فارسی‌زبان یادآور نگاشته‌های آشنا و به‌یادماندنی است. در این میان، مثنوی معنوی همانند بیشتر مثنوی‌های صوفیانه از داستان‌گویی برای بیان تعلیمات تصوف استفاده می‌کند. این کتاب ماجرای عشق پادشاه به کنیزک را با زبان امروزی و عامیانه بازآفرینی کرده است.