ادبیات داستانی

داستان ماشین زمان یکی از رمان‌های علمی و تخیلی جهان است که به آرزوی همیشگی انسان یعنی حرکت در زمان و سفر به آینده می‌پردازد. این داستان ماجرای دانشمندی را روایت می‌کند که می‌تواند دستگاهی بسازد که در زمان سفر کند. سفر او با این ماشین اتفاقات مهمی را برای این دانشمند رقم می‌زند. داستان فضایی تخیلی و فراواقعی دارد و با اقتباس از یکی از مهم‌ترین رمان‌های جهان نوشته شده است.

سارا کورو دختر کوچک و نازپرورده‌ی کاپیتان ریچارد کرو است. دخترکی که نور چشم پدرش به حساب می‌آید و کاپیتان هیچ چیز از امکانات و آسایش برای او کم نمی‌گذارد. سارا همه‌جور امکاناتی را در اختیار دارد و به‌سان یک شاهزاده خانم کوچک می‌ماند. از یک اتاق شخصی بزرگ با وسایل لوکس گرفته تا خدمتکاری که بیشتر کارهایش را انجام می‌دهد و خواسته‌هایش را برآورده می‌کند! سارا کورو بعد از ورشکستگی پدر ثروتمندش مجبور می‌شود مثل خدمتکاری بدبخت کار کند. او در اتاق زیرشیروانی مدرسه می‌خوابد...

آلیس دختری بود مثل همه دخترها، او خیال‌پرور، کنجکاو و علاقمند به ماجراهای هیجان‌انگیز بود. آلیس دختری معمولی بود تا قبل از اینکه به سرزمینی عجیب وارد شود. یک روز آلیس خرگوش سفیدی را می‌بیند و آن را دنبال می‌کند و به سرزمینی جادویی وارد می‌شود که ملکه‌ایی بدجنس بر آن‌جا حکومت می‌کرد. آن‌جا سرزمینی بود که هر اتفاق عجیب و غریبی در آن اتفاق می‌افتد. سرزمینی که در آن موجوداتی عجیب وجود داشتند؛ هزارپایی که حرف می‌زد، توله‌سگی که به اندازه یک اسب بزرگ بود و گربه‌ایی که رد یک چشم به‌هم‌زدن غیب می‌شد و دوباره ظاهر می‌شد....

خانواده‌ی بنکس خیلی فوری به بهترین و کم‌خرج‌ترین پرستار بچه‌ی دنیا نیازمندند. شب‌هنگام، باد شدید شرقی، "مری پاپینز" را با کلاهی در یک دست و کیفی در دست دیگر به خانه‌ی شماره‌ی هفت کوچه‌ی گیلاس می‌آورد. برخلاف پرستارهای دیگر، همه‌ی کارهای مری پاپینز عجیب و غریب است. از توی کیف خالی‌اش، یک عالمه وسیله‌ی شخصی و حتی میز و صندلی در می‌آورد! از نرده‌های سرسرا به طرف بالا سُر می‌خورد! و روزهای چهار فرزند خانواده‌ی بنکس را از ماجراهای هیجان‌انگیز و جادویی پُر می‌کند.

کتاب حاضر دربرگیرنده پنج داستان کوتاه از نویسندگان مختلف است. این داستان‌ها برگرفته از اتفاقات زمان معاصر و با اقتباس از وقایع تاریخی (تاریخ صدراسلام) نوشته شده‌اند. اصلی‌ترین داستان این کتاب مربوط به ماجرای روز شهادت سردار حاج‌قاسم سلیمانی است و احوالات و احساسات گوناگون افراد در مواجهه با خبر جانسوز شهادت ایشان در آن منعکس شده است.

جاما، دختر ماسایی باهوش و حساسی است که تصمیم می‌گیرد کلاس درس را ترک کند و به سمت آب‌خوری خارج از روستا برود. در آنجا با بچه فیلی دوست می‌شود و اورا امبگو می‌نامد. وقتی مادر امبگو مورد حمله شکارچیان قرار می‌گیرد، جاما و امبگو متهم به انجام دو قتل می‌شوند. اکنون پسر تازه واردی به نام لکو و پدر محیط بانش ممکن است تنها راه نجات آن‌ها باشند...

دوست داشتن عزیزان بهترین حس دنیاست اما به شرطی که از این دوست داشتن برای دیگران قفسی نسازیم و کاری نکنیم آن‌هایی که برای ما مهم هستند، داخل قفسی که از این دوست داشتن ساخته‌ایم اسیر شوند، به‌گونه‌ای که زبانشان بند بیاید، دستشان بسته شود و نتوانند هیچ کاری انجام دهند. دخترک این داستان هم در ابتدا همین کار را کرد. او علاقه‌ی ویژه‌ای به پرنده‌اش داشت چون از وقتی جوجه بود آن را بزرگ کرده و مهم‌تر این‌که اسم مادرش را رویش گذاشته بود. ترس از دست دادن پرنده همچون وحشت رفتن مادر او را دچار چنان هراسی کرده بود که حتی اجازه نمی‌داد پرنده در بالکن و در هوای تازه بماند. دخترک تصور کرد با گذاشتن پرنده در قفس از او مراقبت می‌کند و این اشتباهی است که بسیاری از ما در مورد دوستان، فرزندان و افراد خانواده‌ی خود مرتکب می‌شویم. حتی بزرگترها هم نگران از دست‌دادن دوستی‌هایشان هستند. دوستی واقعی هیچ‌گاه از بین نمی‌رود.

دخترک داستان به دلایلی نمی‌تواند صاحب عروسکی شود که آن را پشت ویترین مغازه‌ای دیده، پس آرزو می‌کند و به عالم خیال پناه می‌برد. او با پناه‌بردن به یک افسانه که ستاره‌های دنباله‌دار آرزوها را برآورده می‌کنند در انتظار می‌ماند. داشتن آرزو که معمولاً از خیال ما سرچشمه می‌گیرد نه‌تنها بد نیست که حتی لازم است. اصلاً اگر کسی آرزویی نداشته باشد نمی‌تواند برای آینده خود برنامه‌ریزی کند و حتی ممکن است زندگی او پوچ و بی‌معنی شود. اما این‌که چه آرزوی کنیم و سازوکار برآورده شدن آرزو چگونه باشد هم خیلی مهم است. آیا همان‌طور که در عالم خیال آرزو می‌کنیم باید برآورده شدن آن را هم در همان عالم خیال ببینیم؟

شاید شما هم شنیده باشید که افراد زیادی می‌گویند: مردها که گریه نمی‌کنند! پسرها که گریه نمی‌کنند! از نظر این افراد گریه کردن مردها و پسرها نشانه ضعف آن‌هاست. در صورتی که این تصور غلط است. امروزه مطالعات علمی نشان داده که گریه کردن مرد یا زن و به‌طور کلی انسان رفتاری طبیعی و سالم است که زیربنای زیستی و اجتماعی دارد و سرکوب کردن آن بسیار مخرب و اشتباه است. آدم‌ها وقتی پس از تجربه غم، ترس، ‌نگرانی یا فشار روانی اشک احساسی می‌ریزند، تخلیه می‌شوند و جسم و روحشان به تعادل می‌رسد. برای درک اهمیت این موضوع نویسنده این کتاب، داستان پدر و پسر نگرانی را روایت می‌کند که نمی‌دانند چطور می‌شود از دست این نگرانی خلاص شد. آن‌ها فکر می‌کنند گریه‌کردن نمی‌تواند به کاهش نگران‌شان کمکی کند و باور دارند که مردها گریه نمی‌کنند...

همه ما باید یاد بگیریم که چطور با احساساتمان روبه‌رو شویم و آن‌ها را کنترل کنیم. به هر حال اگر احساساتمان را درست نشناسیم و روی آن‌ها کنترل نداشته باشیم ممکن است که به خودمان و دیگران آسیب بزنیم. مثلاً در این داستان اوقات تلخی اِد اولش خیلی کوچک است اما طولی نمی‌کشد که بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود و یک شهر با تمام زیبایی‌هایش خراب می‌کند. شاید اگر اِد می‌توانست به موقع دلیل اوقات تلخیش را بفهمد و کنترلش را به دست بگیرد این اتفاقات نمی‌افتاد...