داستان

کتاب حاضر بخشی از خاطرات دوران مبارزه و حبس «سیدحسین وزیری یزدی» است که در قالب داستان نوشته شده است. او در 1328 در شهر قم به دنیا آمد؛ اما اصالتاً یزدی بود و از سال 1358 فعالیت‌های آموزشی خود را به عنوان مربی پرورشی آموزش و پرورش آغاز کرد و پس از آن مسئولیت‌هایی، مانند معاون اداره‌ کل آموزش ضمن خدمت آموزش و پرورش، قائم‌مقامی وزیر در سازمان پیشاهنگی با حکم شهید باهنر و... را بر عهده داشت.

این کتاب بخشی از اوراق خاطرات دکتر «جعفر حسین چی قره‌آجاج» است که از بازداشتگاه کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک و شهربانی بیرون کشیده شده است و حاوی مستندی داستانی از مبارزات او در دوران حکومت پهلوی است.

این کتاب مستندی داستانی از مبارزات «مهدی قدس محلاتی» است، در دوران حکومت پهلوی. او از پانزده سالگی مبارزاتش را شروع ‌کرد و از آن موقع طعم مشت و لگد ماموران کلانتری شهرشان را ‌چشید. پس از انقلاب اسلامی نیز مسئولیت‌های سیاسی و اجتماعی فراوانی را عهده‌دار شد. او بعد از 50 سال خدمت، بر اثر ایست قلبی در چهارم بهمن سال 1400 گذشت.

«علی‌محمد ختنی‌فر» قبل از انقلاب توسط کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک و شهربانی دستگیر و زندانی شد. این کتاب براساس بخشی از خاطرات او نوشته شده است. در قسمتی از کتاب آمده است: «حسینی این‌بار هم بدون توقف می‌زد؛ ولی دیگر فحش نمی‌داد. ضرباتی که روی پاهای زخمی‌ام می‌خورد، دردناک و غیرقابل تحمل بود. خیلی تشنه بودم و به‌سختی نفس می‌کشیدم».

این کتاب اولین جلد از مجموعه «قصه قو»، حاوی دَه داستان‌ کوتاه برای نوجوانان است که در ژانرها و موضوعات مختلف نوشته شده است. داستان «پسری با چشم‌های آبی براق» به نوعی، مقایسه‌ آرزوهای انسان در زمان کودکی، نوجوانی و بزرگ‌سالی است و اشاره به پاکی و بی‌آلایشی رویاها و تصورات انسان دارد که هر چه به‌سمت بزرگ‌سالی می‌رود، ممکن است بیشتر در معرض آلودگی‌ها قرار بگیرد و از صداقت دور شود.

وقتی که «موش‌‌موشی» می‌خواست از انبار دکان «مش‌باقر» چند دانه گندم برای زن و بچه‌‌اش ببرد، ناگهان مش‌‌باقر سر ‌‌رسید، دمپایی‌‌اش را در‌‌آورد و سعی ‌‌کرد به موش‌‌موشی بزند؛ اما موش‌‌موشی مرتب جاخالی داد تا اینکه بالاخره دمپایی به وسط کمر موش‌‌موشی ‌خورد و یک‌دفعه، واوِ موش‌‌موشی از زیر شکمش د‌‌ررفت و ‌‌خورد به وسط پای مش‌‌باقر. به همین سادگی، مش‌‌باقر تبدیل ‌شد به «موش‌‌باقر» و موش‌‌موشی تبدیل ‌شد به مش‌‌موشی.

این کتاب مشتمل بر داستان‌های کوتاه با عنوان‌های «خون برای نقطه‌ها و الماس لب‌پریده»، «شیشه سوم»، «سه تا نوار سفید موازی»، و... است. این داستان‌ها به خواننده نوجوان کمک می‌کند که وارد دنیای تازه‌ای شود و تجربه‌های جدیدی را کسب کند. در هر داستان یک کودک یا نوجوان، راوی و مرکز داستان است. داستان این کتاب، داستانی از وقایع انقلاب اسلامی است. پسری که دوست دارد به راهپیمایی برود و پدرش مخالف است. پسر با ترفندهای بسیار می‌تواند در یکی از راهپیمایی‌ها شرکت کنند و در آنجا کسی را ببیند که حتی فکرش را هم نمی‌کرد در راهپیمایی شرکت کند و... .
شخصیت اصلی داستان یک نوجوان است در حقیقت خود نویسنده است که در اواخرسلطنت محمد رضا شاه دوران متوسطه‌ی دوم را می گذرانده از بچه های انقلاب است همه‌ی آن شرایط را خودش تجربه کرده وبه خوبی کل تاریخ تحول حکومت از شاهنشاهی به جمهوری اسلامی را دیده. نویسنده سعی کرده چیزی را از قلم نیندازد .کسی که این قصه را با حوصله بخواند جواب خیلی از سوالهایش را می گیرد وماجرا ها مثل یک فیلم با ذکر جزییات برایش نمایش داده می شود .در واقع تاریخ در قالب داستان آنهم کاملا واقعی بدون هیچ اغراقی برایش توضیح داده شده. شخصیت پردازی خوب وفضاسازی ها ی عالی به دلیل اینکه نویسنده خودش همه‌ی آنها رازندگی کرده کاملا روشن وبی تعصب وبدون قضاوت کردن مخاطب را با خودش همراه می کند.

قهرمان داستان پسر نوجوانی به نام «داوود داله» است و از این رو به این اسم، نام گرفته که کارش جمع‌آوری «داله»، یعنی دوشاخه (تیرکمان) درختانی است که به شکل 7 یا (د) است. شخصیت‌های کتاب، بچه‌هایی هستند که در زمان جنگ برای خود تیر‌و‌کمانی از درختان درست می‌کردند. داوود داله در این داستان اتفاقات جالبی از جمله داله مرگ برایش پیش می‌آید.

«فرشاد» نابغۀ ادبی است و بهروز نابغۀ ریاضی. فرشاد داستان‌هایش را در مدرسه می‌خواند و با استقبال زیاد دانش‌آموزان روبه‌رو می‌شود؛ اما در خانه، پدرومادر فرشاد برای او نقشه‌های دیگری دارند. در مدرسه هم مشکلات زیادی برای فرشاد و طرفداران قصه‌هایش پیش می‌آید و اینجاست که «بهروز»، بهترین دوست فرشاد و نابغۀ ریاضی، دست به کار می‌شود. او در یکی از دیوارهای مدرسه، سالنی دیجیتالی می‌سازد تا فرشاد در آن قصه‌هایش را برای طرفدارانش بخواند؛ اما... .

پسر نوجوانی که «آیت»نام دارد، مبتلا به اوتیسم است. پدرش اما هنوز با این مسئله کنار نیامده و حتی اجازه نداده است آیت از آموزش‌های بچه‌های خاص استفاده کند. مادرش هم چهار سال پیش آن‌ها را ترک کرده و از آن به بعد، بیشتر مسئولیت آیت به عهدۀ «یلدا»، خواهر شانزده‌ساله‌اش، است که فقط یک سال از او بزرگ‌تر است. این مسئولیت باعث می‌شود تا یلدا نتواند فعالیت‌های مورد علاقه‌اش را انجام دهد. وقتی آیت بر اثر حادثه‌ای به دارالتأدیب می‌افتد، یلدا متوجه بسیاری از مسائل می‌شود و از همه مهم‌تر... .