داستان

نویسنده در کتاب حاضر، داستان زندگی مادر امام حسن عسگری (ع) را روایت می‌کند. سوسن که نام دیگرش ریحانه بود، با امام هادی (ع) ازدواج کرد و صاحب چهار فرزند شد. سال‌های زندگی او از سخت‌ترین سال‌های تاریخ اسلام بود. سوسن در زندگی سه امام را یاری کرد، همسر، پسر و نوه‌اش. او دو سال پس از شهادت امام حسن عسگری (ع) از دنیا رفت.

«خیزران» در مراکش، در منطقه‎ای به نام نوبه، به دنیا آمد. او نام‎های دیگری هم داشت؛ دُرّه و ریحانه. او با پدر و مادرش به مدینه رفتند و در آنجا خیزران با امام رضا (ع) ازدواج کرد. بعد از اینکه مأموران، امام رضا (ع) را با زور به مرو بردند، خیزران با فرزندش، امام جواد (ع) در مدینه ماند.

«خدیجه» از قبیله قریش بود و با پیامبر خویشاوندی داشت. او بسیار ثروتمند و مهربان بود و سرمایه‌اش را در راه اشتغال جوانان خرج می‎کرد. حضرت خدیجه و پیامبر اکرم (ص) ۲۵ سال با هم زندگی کردند و ایشان همیشه یار و یاور پیامبر بودند. خدیجه در سال دهم بعثت از دنیا رفت.

«نجمه» در شمال آفریقا، در منطقه «نوبه» به دنیا آمد. نامش را «تُکتَم» گذاشتند. او در جوانی به مدینه رفت و در آنجا ساکن شد. «حمیده»، همسر امام صادق (ع)، تُکتَم را به خانه‌اش برد و نام نجمه را برایش انتخاب کرد. حمیده به سبب خوابی که دید، نجمه را برای پسرش، امام موسی کاظم (ع) خواستگاری کرد.

«آمنه» دختر وهب و خویشاوند عبدالله بود. او هرگز به سوی بت و بت‌پرستی نرفت. مردم مکه به او «محتشمه» می‌گفتند. آمنه و عبدالله ازدواج کردند و حضرت محمد (ص) در سال عام‌الفیل به دنیا آمد. آمنه در سن سی سالگی و در حالی که پیامبر فقط شش سال داشت، از دنیا رفت.

بعد از به شهادت رسیدن حضرت زهرا (س)، امام علی (ع) با فاطمه ازدواج کرد. فاطمه از قبیله شجاع و با شرافت بنی کلاب بود. او در سال‌های خانه‌نشینی حضرت علی (ع)، یار و همراه ایشان بود. فاطمه صاحب چهار پسر شد و مردم مدینه او را «اُم‌البنین» صدا می‎کردند؛ یعنی مادر پسران. چهار پسر او در کربلا به شهادت رسیدند.

«آراخنه» دختری است که مهارت بسیار خوبی در پارچه‌بافی دارد و کارش بسیار زیباست؛ اما او خیلی مغرور است و فکر می‌کند تنها اوست که این هنر را دارد. این داستان نشان می‌دهد که غرور باعث می‌شود تا اطرافیان از انسان فاصله بگیرند و آدم مغرور تنها می‌ماند. چگونگی رفتار با انسان‌ها موضوع این کتاب است.

نویسنده در این داستان موقعیت انسانی را توصیف می‌کند که از سوی خانواده‌اش نادیده گرفته شده است. قهرمان اصلی داستان «گرگور» است که به حشره تبدیل می‌شود. نویسنده مخاطب را متوجه این موضوع می‌کند که نباید کسانی را که نمی‌توانند کار کنند، بی‌مصرف بدانیم. همچنین به مفهوم خانواده اشاره خاصی دارد.

موضوع این داستان هماهنگی و همکاری است. سگ پیر و گرگ چمن‌زار برای یافتن غذا به یکدیگر کمک می‌کنند. صحرا خطرات زیادی دارد. از سویی حمله به مرغداری نیز کار خطرناکی است. سگ پیر به کمک گرگ از خواب بیدار می‌شود و در عوض غذایش را با او تقسیم می‌کند.

دوران زندگی کنفوسیوس همه چیز بسیار آشفته بود. او دلیل این وضعیت را فراموش شدن و از بین رفتن آداب و سنت‌های قدیمی چینی می‌دانست. کنفوسیوس برای بهبود این شرایط، آموزش مردم را شروع کرد. تلاش برای انسان بودن یکی از مهم‌ترین تعالیم اوست که موضوع این داستان را نیز تشکیل می‌دهد.