قندان‌های خالی: تلخ‌اندیشی در داستان‌ کوتاه ایران

ادبیات داستانی به عنوان یکی از حوزه‌های خلاقیت بشر، بازتاب افکار، اعتقادات، نگرش‌ها و تجربه‎های بسیاری بوده است. تلخ‎اندیشی را می‌‏توان یکی از این نگرش‌ها به شمار آورد. تفکر تلخ‌اندیشانه ممکن است در هر عصری بسته به اوضاع و احوال تاریخی در تفکر و به تبع آن در آثار ادبی شخص یا اشخاصی وارد شود؛ اما در ادبیات داستان فارسی با موج بی‌سابقه تلخ‌اندیشی در قالب الگوهای نوین داستانی مواجه هستیم که در داستان کوتاه با مجموعه داستان زنده‌به‎گور «صادق هدایت» آغاز می‎شود. در کتاب حاضر، علاوه‌بر تعریف تلخ‎اندیشی و شناسایی زوایای مختلف آن و بررسی و موشکافی مصداق‌های تلخ‌اندیشی در داستان کوتاه، زمینه‎های بروز و ظهور این نگرش نیز بررسی می‎شود.